Ooit had ik de droom om fotograaf te worden. Verschillende shoots kwamen voorbij, maar elke keer was ik niet écht geraakt door de beelden die ik afleverde. Ze waren mooi en ik was er zeker trots op, maar toch was er altijd die twijfel, het gevoel dat ik diepgang miste. Tot ik twee jaar geleden de geboortefotografie ontdekte bij iemand anders. Ik werd meteen geraakt door de beelden, en vanaf dat moment wist ik dat dit mijn droom was: het vastleggen van momenten die niet alledaags zijn, momenten die nooit meer terugkomen en kunnen helpen bij het verwerken van dit emotionele en intieme moment.

In de afgelopen jaren heb ik namelijk ontdekt dat wat ik fotografeer me altijd terugbrengt naar dat ene gevoel – het gevoel van hereniging met het verleden. Soms positief, soms negatief, maar altijd met dankbaarheid om terug te kunnen kijken naar momenten van vroeger in het ‘gewone’ leven. Momenten waarbij het niet draait om perfectie, maar om dat ene moment dat nooit meer terugkomt.

Ik heb een tijd gewerkt in de gehandicaptenzorg en het speciaal onderwijs, en misschien ontdekte ik juist daar dat het bijzondere vaak schuilt in het kleine, het alledaagse. Foto’s maak ik het liefst in spontane momenten, wanneer niemand op mij let en juist dán het perfecte beeld ontstaat. Die ene foto waar ik jaren later met weemoed naar terug blader, om opnieuw mijn herinneringen te beleven.

Wat nou als ik die foto’s niet alleen voor mezelf maak, maar ook voor jou? Om jou dat gevoel van hereniging met het verleden te geven? Een herinnering die nu nog je toekomst is, maar straks een onomkeerbaar verleden zal zijn.