Toen ik mijn passie voor fotografie ontdekte wist ik het. De combinatie baby/moeder/gezin en fotografie is mij op het lijf geschreven. Ik betrap me bij elk kraambezoek weer erop dat ik van álles vraag over de aanloop naar de bevalling, de bevalling zelf en hoe het op dat moment gaat. Gewoon puur omdat ik het zo fascinerend vindt. 

De geboorte van ons zoontje Bram in 2020 was achteraf gezien een traumatische bevalling. Van de geboorte zelf kan ik me helaas dan ook niks meer herinneren. Door gesprekken met de artsen, kraamzorg etc. heb ik zelf een beeld gevormd van de bevalling. Toen wij in 2022 in verwachting waren van ons tweede kindje wist ik 1 ding zeker: “Dit moeten we hoe dan ook vastleggen”. Door de bevalling van Bram was het verstandiger om ook deze keer weer in het ziekenhuis te bevallen. Naast alle benodigde spullen nam ik ook mijn camera en statief mee. De verpleegkundige en gynaecoloog gaven toestemming om de bevalling vast te leggen. Op het moment dat ik mocht gaan persen zette mijn partner de camera aan op filmen zodat we geen enkel moment zouden missen. In tegenstelling tot de bevalling van Bram liep deze heel erg goed. Zo goed dat 1 verpleegkundige in de mogelijkheid was om ook nog eens foto’s te maken met onze telefoon. Nou ik kan je zeggen, deze foto’s zijn al 1000 keer bekeken. 

Naast het vastleggen van waarschijnlijk 1 van de meest bijzondere momenten in je leven wil ik ouders ook het vertrouwen geven. Het vertrouwen dat de bevalling vastgelegd wordt. Je geen zorgen hoeven te maken om die extra paar handen zodat de verpleegkundige foto’s kan maken. Je geen zorgen hoeven te maken om dat gestuntel met dat statief. En zo kan je waarschijnlijk zelf ook nog wel dingen verzinnen ;). 

Lang verhaal kort

“Vang de momenten, creëer de herinneringen”